Hallo, ik ben de gelukkigste mens ter wereld ! Ik mag intreden in een abdij met wereldfaam, gastheren van onze prinsen, als dat al een waarde moge hebben. Een maandag, een prachtige dag, bibberend op mijn benen, word ik ontvangen door een machtige abt, een monument op benen, een mooie man die ervan overtuigd is dat hij alles kan. Alleen dat al deed mij beven, hij was de man die mij kon toelaten tot het Leven, vér verheven boven dat van een gewone man. Net als hij zou ik een heilige worden, das niet te geloven, een leven tussen andere heiligen die me zouden leren hoe je bij God komt ! Mijn mannelijkheid wilde ik opgeven, zoveel hield ik van God ! Maar God is ne brave, ik ook, Hij vraagt geen offers, ik wist dit niet, de paters wel, ze kenden geen offers, eisten enkel de gave van jezelf. Je broek heeft geen kleur, is geen bescherming, geeft je geen warmte, is enkel een gordijn dat opengaat als niemand het ziet maar zij wel, als je niet te oud bent, want dan tel je niet meer mee. God is dus voor hen kieskeurig : je hebt geld of je bent jong, als je heilig wilt worden zoals paus johannes paulus twee, een kapotte rits en je telt weer mee. Zielig hé, God is geen kleermaker, gelukkig, Hij zal nooit heilig worden, jammer hé, Hij is mijn vriend, maar ook Hij telt niet meer mee ! Voor de paters is dit een zorg voor later !
Geen opmerkingen:
Een reactie posten